Voor zichzelf gekozen?

Afgelopen maanden heb ik nogal wat gesprekken gevoerd op notariskantoren. Als freelancer voor een nieuwe opdracht, als trainer Ontspannen Meesterschap voor teams in transitie én als auditor.

En er valt me iets op. 

Wanneer het gesprek op coaching komt (van medewerkers, de maatschap of de notaris zelf) wordt er op stoelen geschoven, weggekeken en moeilijk gefronst.

Zoals bij dit kantoor. Het afgelopen jaar zijn er veel personeelswisselingen geweest. Iedereen -oud en nieuw- werkt hard, alleen nog niet als één team. Daar wil deze notaris graag iets aan doen en dus belde ze mij. We praten over individuele sessies die onderdeel zijn van een teamtraject Ontspannen Meesterschap. De notaris slaakt een zucht, gaat verzitten en fronst. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt.

“Mag ik vragen wat jouw ervaringen zijn met coaching?”

Ze zucht nog eens. “Wisselend. Ik heb in de afgelopen jaren vaker coaching gefaciliteerd voor mijn teamleden, maar…”, ze kijkt ongemakkelijk de andere kant op, “…nou, ze zijn allemaal vertrokken.” 

Ik ben verrast. “Vertrokken?”

“Ja, allemaal het notariaat uit. Terwijl ze niet twijfelden aan hun keuze voor het vak. Ze worstelden met dingen als werkdruk, timemanagement en communicatie. Dat soort dingen. Maar geen van hen had problemen met het vak. Sterker nog, dat was juist wat goed zat.”

Ze is even stil.

“Maar na zo’n traject gaven ze aan ‘voor zichzelf te kiezen’ en besloten ze een andere baan te zoeken. Buiten het notariaat dus.”

Voor zichzelf kiezen en dus het vak uit. Het is niet de eerste keer dat ik dit hoor. 

Sterker nog, ik heb het zelf ook ervaren. Jaren geleden. Ik was een beginnend kano en had weinig lol meer in mijn werk. Ik wist niet of mijn gebrek aan werkplezier lag aan het kantoor waar ik toen werkte of aan het notariaat in het algemeen.

En dus besloot ik een coach in te schakelen. Een leerzaam traject volgde: Inzicht in mijn eigen beperkende overtuigingen, leren meer mijn eigen grenzen aan te geven en handvatten om die grenzen ook helder te communiceren. Door deze inzichten toe te passen, kreeg ik het plezier in m’n werk weer terug. Wat was ik daar blij mee! Mijn oorspronkelijke warme hart voor het notariaat bleek nog steeds stevig te kloppen. 

Tegen het eind van het coachtraject wist ik het zeker: het notariaat is waar ik wil werken.

En toen gebeurde het. In de laatste coachsessies kreeg ik de vraag: “Weet je het zeker?”

Ja. Ik wist het zeker. 

“Echt? Weet je het écht zeker? Je moet wel voor jezelf kiezen hoor.” 

Ja. Ik wist het echt zeker.

“Echt?”

….

Steeds wanneer ik de vraag kreeg kon ik tot in m’n tenen voelen dat dit de juiste keuze was. 

Hoe? Ik voelde een grote glimlach op m’n gezicht, er waren vlinders in mijn buik en mijn hele lijf voelde warm.

Ik koos voor mezelf en bleef ín het vak.

Terug naar de vertrokken medewerkers van deze notaris. Ze ‘kozen voor zichzelf en gingen dús het vak uit’. 

Het kan natuurlijk zijn dat iemand die zich laat coachen erachter komt dat het notariaat uiteindelijk toch niet bij hem of haar past. Voortschrijdend inzicht noem ik dat.

Én ik merk in de coach- en cursustrajecten van Ontspannen Meesterschap dat het vaak voorkomt dat mensen -na eerdere twijfels- er juist wél voor kiezen om in het vak te blijven. 

Dat ze door het onderzoeken van hun talenten, drijfveren en kernwaardes tot de conclusie komen dat het notariaat hen juist past als een jas. Met de nodige aanpassingen in hun werkwijze, energiebeheer en communicatie is het notariële vuur weer opgelaaid. Het vuur waarmee ze ooit voor het vak kozen. Waardoor dat notariële hart weer warm klopt.

Dit vertel ik ook aan deze notaris. Ze kijkt opgelucht en is enthousiast: ze besluit met Ontspannen Meesterschap voor haar kantoor te starten.

Na het gesprek met deze notaris rijd ik naar huis en mijmer wat na. Hoe komt het dat ik vaak hoor dat medewerkers – al dan niet met de mededeling dat ze voor zichzelf moeten kiezen- na coaching ons vak verlaten?

Het antwoord op deze vraag gaat wat mij betreft over onze houding als coach. En de liefde die wíj voor het vak voelen.

‘Weet je het écht zeker?’ is geen open vraag. Sterker nog: het is een sturende vraag. Zeker als ‘ie herhaaldelijk gesteld wordt. Er schemert een mening in door: een mening dat deze coach op z’n minst twijfels had over de juistheid van mijn besluit. En die verraadt weer dat er een overtuiging bij de coach zelf zat die deze projectie veroorzaakte.

Maar als coach moeten we ons goed bewust zijn van onze eigen overtuigingen en de projectie daarvan op onze coachees. Die overtuigingen hang je aan de kapstok voor je de sessie instapt.

Dat wil zeggen… alle overtuigingen behalve dan de overtuiging dat het notariaat het mooiste vak ter wereld is.

Als de liefde voor dit vak in de héle coaching aanwezig mag zijn, wordt de beslissing van de coachee -wat die dan ook is- alleen maar sterker. Want als er iemand tegenover je zit die zoveel liefde voelt voor het vak dan kunnen er maar twee dingen gebeuren:

1) Je voelt nóg sterker dat jij die liefde niet deelt en dan neem je de beslissing om het notariaat uit te gaan.

Of:

2) Die liefde die de coach meeneemt werkt aanstekelijk en je voelt je eigen liefde voor het vak ook weer oplaaien. En vervolgens vind je onder deze professionele begeleiding de manieren waarop jij weer volledig tot je recht komt ín dat vak. Je krijgt er weer plezier in. Energie van. Een glimlach op je gezicht. 

Beiden zijn oké. Als het maar daadwerkelijk de beslissing van de coachee is en niet gestuurd door de overtuigingen en meningen van de coach.

Dus als je nadenkt over coaching: zoek een coach die zelf nog steeds overloopt van liefde voor het vak en verder alle overtuigingen buiten de deur kan laten. Alleen dán kun je voelen voor welke beslissing jouw hart daadwerkelijk harder gaat kloppen. Wat die dan ook is, wat een ander daar dan ook van vindt. En die beslissing is vervolgens altijd de goede.