Toekomst
Na een drukke dag plof ik op de bank, moe en zonder ook maar enige zin om nog te koken. Die dag heb ik 13 akten gepasseerd, daarbij veel cliënten aan tafel gehad, vele vragen van zowel cliënten als collega’s beantwoord en tussendoor ook nog de nodige e-mails en telefoontjes afgehandeld. Het is vakantietijd, de notaris is met vakantie en ik heb ruim 3 weken de waarneming.
Sinds ruim een jaar ben ik waarnemingsbevoegd en regelmatig krijg ik de vraag wanneer ik nou (eindelijk) eens notaris word. Tijdens de beroepsopleiding werd ons ook de vraag gesteld: wie wordt er notaris? Van de 30 mensen staken er 3 hun hand op; 3 van de 30 kandidaat-notarissen…. Ik was 1 van die 3: natuurlijk werd ik notaris, wat een rare vraag! Ik heb notarieel recht gestudeerd, ben nu kandidaat-notaris en volg de beroepsopleiding, de opmaat naar uiteindelijk de procedure om tot notaris benoemd te kunnen worden.
De afgelopen 2 jaar is mijn antwoord op de vraag of ik notaris word, veranderd. Ik kreeg een burn-out en werd daardoor gedwongen om te gaan kijken naar wat ik eigenlijk aan het doen was en vooral ook waarom ik dat aan het doen was. Heel herkenbaar is dan ook het artikel wat ik onlangs las in Notariaat Magazine 2018-6 over kandidaten die twijfelen of ze wel notaris worden en kandidaten die het notariaat verlaten. In het artikel valt te lezen dat veel kandidaten het notariaat hebben verlaten of die stap binnenkort gaan zetten vanwege de hoge werkdruk, de (voor velen) zwaarwegende verantwoordelijkheid en “het gedoe eromheen”. Dat ‘gedoe eromheen’ herken ik ook: tradities, steeds meer regels en voorschriften maken het er vaak niet leuker op.
In het artikel wordt ook gesproken over ontbreken van goede begeleiding en dat “de managementvaardigheden van sommige notarissen nogal te wensen overlaten”. Wederom: herkenbaar. De afgelopen jaren heb ik de aandacht voor mijn ontwikkeling als mens, los van de juridische inhoud, enorm gemist. Er wordt enorm geïnvesteerd in juridische kennis, weinig tot niks in de ontwikkeling van vaardigheden. Vaardigheden die, zo schreef ik al eerder, onmisbaar zijn; vaardigheden in communicatie, maar ook vaardigheden met betrekking tot leiding geven en ondernemen.
Ik hoor het van veel kandidaten en lees het nu ook weer in dit artikel: velen vinden de stress te groot, de werkdruk te heftig en kampen met burn-out verschijnselen. Als ik vraag of ze dit ook op kantoor bespreken met de notaris, is het antwoord steevast ‘nee’. Dat kan niet, dat hoort niet, ze willen niet gezien worden als zeurkous. En zie hier: het taboe. Het is de hoogste tijd dat dit taboe doorbroken wordt, dat we als beroepsgroep naar onszelf en ons mooie vak gaan kijken: hoe kan het anders: gezonder en (weer) met plezier? Het is belangrijk dat we dit thema bespreekbaar maken en zo het element van falen en/of schaamte elimineren, zodat je aan de bel durft te trekken als je voelt dat het de verkeerde kant op gaat.
Mijn antwoord is veranderd van “ja” in “misschien”. Niet omdat ik het vak niet meer leuk vind. Het is veranderd omdat ik het gevoel heb dat er eerst het een en ander mag veranderen in de manier waarop ons mooie vak wordt uitgeoefend en vooral in hoe er met de mensen werkzaam in het vak wordt omgegaan. Ik weet uit eigen ervaring hoeveel het kan kosten -zowel letterlijk als figuurlijk- wanneer er geen aandacht is voor de mens, wanneer er alleen maar of in ieder geval vooral aandacht is voor de productie die gedraaid moet worden. Aandacht voor persoonlijke ontwikkeling, ontwikkeling van jouw unieke talenten en vaardigheden die jou zo goed maken in je vak is belangrijk en zal je helpen je vak (weer) met plezier en op een voor jou gezonde manier uit te oefenen. Bijdragen aan die in mijn ogen broodnodige verandering is dan ook waar ik me nu mee bezig wil houden.