Ik vind er niks meer aan zo

Het is woensdag. Ik zit achter mijn bureau bij één van mijn opdrachtgevers. Voor mij een stapel rode dossiers: boedels die moeten worden afgewikkeld. Even een pauzemoment: ik loop naar de keuken om een kop thee te pakken. In de keuken staat één van de kandidaat-notarissen tegen het aanrecht geleund. Ze staart naar buiten. Een traan rolt over haar wang.

“Hey… Wat is er aan de hand?”

Ze draait haar hoofd naar mij toe en veegt snel de traan van haar wang.

“Ik vind er niks meer aan zo. Ik ben de hele dag alleen maar akten aan het maken. Ik zie en spreek helemaal geen cliënten meer. En aan het eind van de dag ben ik gesloopt.”

“Hm…” Ik ben even stil en zet de waterkoker aan. Wachtend tot het water kookt, leun ik naast haar tegen het aanrecht.

“Zou je dan liever waarnemen of besprekingen willen doen?”

“Allebei. Ik wil gewoon afwisseling.” In haar stem klinkt frustratie en ook onmacht door. “Ik wil én besprekingen doen én akten passeren én akten maken.” Ze draait haar hoofd naar me toe en kijkt me fel aan.

Ik knik. “Dat moet te regelen zijn toch? Heb je het al eens aangekaart bij de notaris?”

Ze haalt haar schouders op en zucht. “Wie gaat dan al die akten maken als ik besprekingen ga doen?” Ze draait haar hoofd weer weg en staart nietsziend uit het raam.

“Daar is ongetwijfeld een oplossing voor te verzinnen. Misschien vindt de notaris het juist wel tof om de agenda samen te delen. Dan heeft hij tijd om weer eens een akte te maken. Volgens mij komt hij daar nu niet aan toe.”

Ze blijft uit het raam kijken en zucht opnieuw. “Ik weet het niet hoor…”

“Wat heb je te verliezen? Als je het niet aankaart, weet je zeker dat er niets verandert.”

“Hm…” Ze zucht diep, pakt haar koffiemok en loopt de keuken uit. Op de drempel draait ze zich om. “Weet je Madelon, ik zie wel.” En weg is ze.

De waterkoker is klaar. Ik maak een kop thee en loop terug naar mijn bureau.

Een week later.

Ik ben verdiept in een uitgebreide akte vaststelling erfdelen, één van mijn favoriete akten om te maken. “Kan ik je even storen?” Ik kijk op en zie dezelfde kandidaat-notaris in mijn deuropening staan.

“Hey, natuurlijk! Zeg het eens, wat kan ik voor je doen?”

Ze loopt mijn kamer in.

“Nou, ik wilde je even bedanken. Ik heb afgelopen maandag de stoute schoenen aangetrokken en de notaris verteld dat ik graag meer afwisseling wil.”

Ik lach verrast. “Wat goed zeg! Vertel, hoe reageerde hij?”

Haar stralende ogen en de grote glimlach op haar gezicht spreken boekdelen. “Het blijkt dat hij meer tijd wil om dingen uit te werken. Dus gaan we de agenda delen. Hij meer tijd voor dossiers en ik meer tijd voor cliënten. Win-win!” Ze lacht.

“Het ging precies zoals je zei. Ik ben zo opgelucht en blij! En het toffe is: we hebben het meteen ingevoerd. Ik heb gisteren voor het eerst sinds tijden twee besprekingen gehad. En vanaf volgende week ga ik ook twee vaste middagen in de week passeren.”

Ik leun achterover in mijn stoel en kijk haar nog eens goed aan. Wat een verschil met vorige week. Ik knipoog. “Wat een gesprek al niet kan doen hè?” Ze grinnikt en knikt. “Dank je wel hè, je hebt me echt geholpen.” Ze draait zich om en loopt mijn kamer uit.

Voor ik mijn dossier er weer bij pak, neem ik een slok thee. Wat een mooie stap heeft ze gezet. Als Verbinder in hart en nieren gaat ze doen waar ze van nature goed in is: verbinding maken met mensen, relaties opbouwen met cliënten en adviseren. En niet alleen dat: dit zijn precies de werkzaamheden waar ze energie van krijgt. Zo houdt ze aan het eind van de dag nog energie over ook.

Wil jij weten of je een Verbinder bent en wat dat voor jouw energie en werkplezier betekent? Meld je dan aan voor de Jaartraining Ontspannen Meesterschap.