“Ik had moeten…”

Najaar 2017. Het is dinsdagmorgen 9 uur en ik ben er klaar voor. Net benoemd tot waarnemingsbevoegd kandidaat-notaris ga ik voor het eerst een akte passeren. 

Van tevoren heb ik met de behandelend collega het dossier grondig doorgenomen. De akten -een akte van levering en een hypotheek- heb ik van voor naar achter én weer terug woord voor woord gelezen. En een aantal lastige bepalingen heb ik nog met de notaris doorgenomen. Ik wil niet voor verrassingen komen te staan. 

Had ik al gezegd dat ik er klaar voor was?

Terwijl ik het dossier nog eens voor alle zekerheid doorneem gaat de telefoon: “Alle partijen zijn er, je kunt van start.” Ik sta op, strijk mijn kleren glad en pak het dossier. Mijn hart bonst. “Kom op Lon, niet raar doen, je kunt dit best.”

Ik loop naar de passeerkamer, leg m’n dossier en mijn pen neer en haal de cliënten op. Terwijl ik ze groet doet mijn hartslag er nog een tandje bij.

Eenmaal aan tafel beginnen we met het doornemen van de akte van levering. Het gaat soepel. Er wordt aandachtig geluisterd, gelachen en getekend. So far so good.

De verkopers vertellen nog wat leuke huis-anekdotes en de kopers nemen blij lachend de sleutel van hun nieuwe huis in ontvangst. 

Tijd voor de volgende fase. Na vertrek van beide makelaars en verkopers, is het tijd voor de hypotheekakte. 

En dan gebeurt het. 

Eén van de kopers onderbreekt me. “Ah, ja, nu komen we bij de bepaling waar ik een vraag over heb mevrouw Backelandt. Kunt u dit toelichten met een voorbeeld?” Hij kijkt me vriendelijk lachend aan.

Kak! Dit is precies de bepaling die ik zelf ook lastig vind en waarvan ik hoopte dat ik geen vragen zou krijgen! 

Het was niet dat de notaris mij hierover geen uitleg had gegeven hè. Alleen dat had mijn begrip niet verder geholpen. En zeggen dat ik het nog steeds niet begreep of doorvragen, was in mijn beleving geen optie. Ik wilde namelijk niet dat hij me dom zou vinden. En dus ging ik het zelf uitzoeken. En werd ik nog niets wijzer. Dus besloot ik dat er snel overheen lezen dan maar de beste optie was.

“Ah, ja, nu komen we bij de bepaling waar ik een vraag over heb. Kunt u dit toelichten met een voorbeeld?”

Ik zit met mijn mond vol tanden. Ik krijg het bloedheet en voel hoe mijn hoofd zo rood wordt als een tomaat. Paniek.

“Shit, hoe ga ik dit nu oplossen!?” Ik krijg het nog warmer en voel mijn wangen nog roder worden.

Na een paar als-uren-voelende-seconden stamel ik een vaag verhaaltje bij elkaar, met een geintje over de idiotie van sommige bepalingen van banken. Ik lach een gespannen lachje en ga snel door met de rest van de akte. 

Ondertussen draait mijn brein overuren. “Ik had dit moeten weten. Ik had dit verder moeten uitzoeken. Ik had een antwoord moeten hebben.” 

Ik worstel me door de rest van de akte heen, roep mijn collega die tekent namens de bank en we zetten alle handtekeningen. Ik feliciteer de kopers met hun nieuwe huis, wens ze succes met de verhuizing en wens ze bij de deur nogmaals veel geluk.

Zodra ze de deur uit zijn, loop ik terug en plof neer op m’n stoel. “Pfff, ik heb het overleefd. En potverdorie, wat ben ik toch een sukkel dat ik die bepaling niet kon uitleggen!” zeg ik hardop. Dan pak ik een dossier en ga verder met mijn werkdag. En probeer er vooral niet meer aan te denken. En dat rotgevoel niet meer te voelen.

“Ik had moeten…” Wanneer ik aan dit eerste passeermoment terugdenk voel ik nog steeds hoe mijn hartslag versnelt. Zelfs na tien jaar ervaring herinnert mijn lichaam zich nog de schaamte van dit moment. Hoe kan dat nou?

Inmiddels, nu ik meer weet van het autonome zenuwstelsel, weet ik dat dit soort overweldigende ervaringen worden opgeslagen in dat zenuwstelsel. Als een nieuwe skippybal of als extra vulling van een al bestaande skippybal. En in dit geval was dat een schaamte-skippybal.

Schaamte. Een gevoel wat we het liefst wegdrukken en liever helemaal voorkomen. En tegelijkertijd een gevoel wat -zonder dat we het in de gaten hebben- een grote rol speelt in ons leven. 

En daar heeft ons autonome zenuwstelsel dus alles mee te maken. 

Ben je benieuwd hoe dit precies zit?

Co-trainer Ontspannen Meesterschap Dominique schreef er naar aanleiding van een trainingsdag een blog over. Je leest ‘m hier.