What’s in a name?

Madelon Everdina Elisabeth Backelandt: de namen in mijn paspoort.

“Huh, maar je heet toch Lonneke?” Jep, dat is de roepnaam die mijn ouders me gegeven hebben. Weinig mensen gebruiken die naam, veelal is het ‘Lon’.

Mijn moeder vond deze naam in het boek ‘Marjoleintje van het pleintje’ (auteur: Freddy Hagers) dat ze las toen ze een jaar of acht was. Een naam die ze ruim vijfentwintig jaar later en na flink wat jaren in het onderwijs nooit tegengekomen was en die dus geen associaties had. Een naam die mijn vader ook mooi bleek te vinden en zo de mijne werd.

Bij de start van mijn Groningse studententijd overwoog ik over te schakelen naar Madelon. Het duurde altijd even voor doordrong dat ze mij bedoelden wanneer ‘Madelon Backelandt’ voor de presentielijst opgelezen werd. Ook was ik huiverig voor de reactie van familie en vrienden. Het bleef Lonneke.

Toen ik elf jaar geleden afstudeerde en mijn eerste stappen in het werkende leven zette, overwoog ik wederom om als Madelon door het leven te gaan. Een stuk minder verwarrend voor cliënten als je al je brieven en e-mails ondertekent met mw. mr. M.E.E. Backelandt. En toch bleef het Lonneke, want tja: hoe schakel je over van de ene (roep)naam naar een andere? Wat zou ‘men’ daar wel niet van vinden?

En het liet me niet los. Op allerlei manieren kwam het op mijn pad. Kennismaken met een andere Madelon (nog nooit iemand ontmoet met deze naam). Met een grote grijns akten passeren omdat ik merk hoe fijn ik Madelon vind klinken (“heden verschenen voor mij, mr. Madelon Everdina Elisabeth Backelandt…”). En vast geen toeval: kort voor ik deze dialoog wederom met mezelf aanga, wandelt een vriendin mijn leven binnen die net de laatste stappen zet naar haar ‘echte’ naam.

Ik maak een paar lieverds voorzichtig deelgenoot van deze dialoog in mijn hoofd, benieuwd hoe zij het vinden als ik switch naar wat steeds meer voelt als mijn echte naam. Volwassen, krachtig en passend zijn woorden die worden genoemd bij de naam Madelon, waar Lonneke juist de omschrijving van een klein meisje mee krijgt. “Madelon vind ik een naam die bij jou past als coach, als meester en als vrouw.” Eerlijk gezegd ben ik verrast door deze reacties. Ze omschrijven precies hoe het voor mij ook voelt. Grappig hoe iets wat voor mij zo ingewikkeld leek, voor deze lieverds zo vanzelfsprekend blijkt te zijn.

Madelon. Ontleend aan Madeleine, op haar beurt weer afgeleid van (Maria) Magdalena. Terwijl ik dit schrijf, herinner ik me de pop waar ik als klein meisje uren mee kon spelen. Lange, blonde haren: borstelen, invlechten, weer borstelen en dat oeverloos op repeat. De naam die ik deze pop gaf? Madeleine.

Het is tijd. Tijd om mijn echte naam te gaan dragen.

Mijn naam is Madelon. Aangenaam.